Kupujemy też bajkową tempo i polskie napisy skoro meandry filozofii mieliśmy mokre, gdyż lód tajałorkuoda płynęła po plecachomu myłam pszenicę, rozsypywałam płachtę rozłożoną słomieiedy woda zsiąkła ciotka zabierała jąuszyła piecu. Przez miesiąc czasu uzbierałamysuszyłampore worki zbożani razu nie wpadliśmyęce władzy. Moją radośćosiadania po raz pierwszy Syberii takiego skarbu mąciła troskaajbliższychistów mamy wiedziałam, że bardzo głodująie mają żadnych perspektyw coś lepszegoej sytuacji postanowiłam iść pod koniec kwietnia do Nowo-Uzienkiadzieją, że może zabierzemy tobołki ręczny wózek tzw. tieleszkęowoli doczłapiemy się do Suchorabowki. Ciotkaawcia poparły moją decyzjęyraziły zgodę zamieszkanie przez jakiś czas mojej rodzinyich, Pędziłam do swoich jak skrzydłach obmyślając po drodze swój planetalachrzecim dniu podróży pod wieczór wybrałam sięorniejewkibawie, żezień mogę, nie daj Bóg, spotkać kogośładzy kołchozowejym czasie wypalano trawęóżne zarośla stepieaki kocioł wpadłam niedaleko od domu. Nie przewidziałam, że ogieńak błyskawicznym dotrze do drogi stepowej, którą szłam. Zrobiła się straszliwie gorąco, dym piekłczy, odwrotu nie miałam, więc rwałam do przodu, Od żaru buchnęła miosa krew, dobrze że miałam grubą czapę głowie to włosy się nie zapaliły. Uratował mnie spory zagon świeżo zaorany. Dopadłam do niegozłam środkiem śmiałozybko. Ogień już nie zagrażał. Nie odważyłam się jednak wejść do Nowo-Chersonki, małej wioseczki oddalonej od Nowo-Uzienki okołom. Wiedziałamtórej ziemiance mieszkała pani Kozubska, żona burmistrzaołkowyskadałam się do niej ze swoją biedą. Wystraszyła się kobieta mojego wyglądu. Byłam cała okopcona, cuchnąca dymemesionkarzodu ze smugami krwi, gdyż nawet nie miałam jej czym zatamować. Dopiero po chwili poznała mnie, wiedziała że się ukrywamama podpowiedziała, że pójdzie do mojej mamyprowadzi ją tutaj. Mnie dała wody do umycia się, kawałek lepioszki do zjedzenia, kazała położyć się za piecemoszła po mamę. Po godzinie już witałyśmy się ze łzamiczachpowiadałyśmy nasze przeżycia. Natychmiast pochwaliłam się że mam taki zapas zbożae maja zabierać się ze mną. Ponieważ trwały jeszcze roztopyiektóre odcinki drogi były trudne do przebycia ustaliłyśmy, że przenosimy odłożymy do połowy maja. Prawie do świtu rozmawiałyśmy wszystkie trzy ze sobą. Wreszcie mama zabrała się do siebie, natomiast do Korniejewki, jako że ten odcinek drogi był dla mnie niebezpiecznyhciałam przebyć go bardzo ranoorniejewce odwiedziłam rodzinę Matczakówugustowaa. Pani Matczakowa użaliła się nade mną, dała trochę zjeść, namówiła abym zdrzemnęła się po nieprzespanej nocy, za co byłam im wszystkim bardzo wdzięcznaamtych warunkach podanie bliźniemu kawałka chleba, lepioszki talerza zupy znaczyło odjęcie tego pokarmu od ust sobieajbliższym. To nie była taka prosta sprawaednak Polacy wspomagali się nawzajem. Wypoczęta, dobrej myśli postanowiłam iść dalej aby zdążyć za dnia do Wołoszeńki, gdzie miałam przenocować. Wyszedłszyieszkania zauważyłam tzw„płoszczadi sporo ciężarówekbok kierowcówojskowych ubraniach. Przechodząc obok nich usłyszałam, że coś mówiąuchorabowce, podeszłamapytałam czy może mają myśl Suchorabowkęktiaborskim rejonie. Potwierdzili, że takatychmiast padło pytanie czy wiem gdzie to jest. Odpowiedziałam, że takłaśnie idę do tej miejscowości. Zdziwili się, że idę pieszo, zaproponowali abym pojechałaimi jako przewodnik. Ucieszyła mnie niezmiernie propozycja, lecz nie okazałam tego po sobie. Muszę przyznać, że miałam opory. Żołnierzerontu, diabli wiedzą kto onia 18-letnia dziewczyna mam wybrać sięimi po stepowych bezdrożach ponad 130 kmuchu dziękowałam Bogu za tą niespodziewaną okazjęierzyłam, że nic się nie stanie. Zaprosił mnie do kabiny starszy człowiekyglądu raczej dobrodusznyojechaliśmy jako pierwsia nami jeszcze sześć ciężarówek. Kierowca rozglądał się dobre, powiedział że są cofnięcirzyfrontowej strefy, będą wywozić zboże do elewatorów przy stacji kolejowejijałacha nadzieję, że szybko do niej wróci. Oni wszyscy są rekonwalescencji po lekkich ranach. nie byłam aż tak wylewna odpowiadając jego pytania ktoo. Prawda, że trochę pobłądziliśmy, gdyż pojechaliśmy od Nowo-Pokrowki inną drogą, ale dotarliśmy szczęśliwie do celuzasie podróży nasunęła się myśl, że może uda się przetransportowaćimi rodzinę. Zapytałam nieśmiało kierowcę, czy ewentualnie byłaby taka możliwość, już jesteśmy zdecydowani przewozić swój dobytek tieleszką Pierwsze pytanie kierowcy brzmiałoamogonas jest? Odpowiedziałam, że jeśli zajdzie potrzeba to znajdzie się. Zaczęłam kuć żelazo póki gorące czyli ustalać konkretny termin naszej przeprowadzki. Kierowca był chętny chociażby jutro, ale musiałam rozejrzeć się po wiosce za samogonemrochę przygotować się. Wpadłam do ciotki opowiadającadością jaka doskonała okazja trafia się. Pawcia doradziła gdzie będę mogła pożyczyć samogonuddam wówczas kiedy wypędzę swojegoupnie nie było mowy gdyż nikt nie pędził sprzedaż, ewentualną wymianę takierowcą spotkałam się placu przy magazynie gdzie nasze polskie dziewczyny ładowały zboże ciężarówki. Uzgodniliśmy terminaja. Pojechałam znowu do Nowo-Uzienki ale już tym razem ciężarówką. jednak nie wysiadłam, pokazałam jedynie kierowcy gdzie to jestmówiłam sięim, że spotkamy sięowo-Akimowce wsi oddalonej od naszejm. mieszkałyolskie rodzinyugustowa. Budzińska, żona policjantaynami: Mietkiem, Edkiem, Zbyszkiemórkami Zosiąalinąym czasie Mietek